Na żywo

Bardzo ciekawy wiersz, wiele mi przypomniał z dawnych
lat.
Podoba mi się.Pozdrawiam serdecznie.

Oczywiście, Pola Raksa żyje, lecz nie żyjącego
Krzysztofa Chamca, pisząc wiersz, kojarzyłem ze
zmarłym od niego wcześniej Edmundem Fettingiem.
Celinko i innym dziękuję pięknie za głosy. Ppzdrawiam

Przypomniałeś znajomych z ekranu.
Mnie nie było dane tylu na żywo spotkać. Ciekawie
opowiedziane.Pozdrawiam

bardzo ciekawy wiersz, mnie się bardzo podoba,
pozdrawiam cieplutko

Pola Raksa żyje i ma sie dobrze .pozdrawiam

Wiersz ciekawy,ale wynika z niego,że Pola Raksa nie
żyje("Polę Raksę i Krzysztofa
Chamca też nie żyjącego),albo ja o czymś nie
wiem...Oświeć mnie:)

Piękny temat ,bardzo i się podoba.Też lubię pisać o
sportowcach z różnych dyscyplin[gry zespołowe],to są
tematy niekończące się pięknie pozdrawiam

Jak zwykle interesująco, niebanalnie:)

Może to oni mieli zaszczyt spotkać Ciebie:)

Tak, Grażyno-Elżbieto, oni też są tylko ludźmi.
Niektórym z nich "uderza" woda sodowa do głowy. A czy
któryś z tych "wielkich" aktorów chciałby w ogóle ze
mną wtedy rozmawiać ?
Może niektórzy. Ludzi nie można oceniać z samego
wyglądu. Może nie pamiętasz. Za Gierka, ministrem
kultury i sztuki był nie specjalnie sympatyczny z
wyglądu Lucjan Motyka z Krakowa. Myślałem, że jest
wyniosłym gburem ! Kiedy byłem na wystawie osiągnięć
Polski w Pradze w połowie lat siedemdziesiątym, nie
był on już ministrem a ambasadorem Polski w ówczesnej
Czechosłowacji. Na spotkaniu, okazał się wspaniałym,
życzliwym człowiekiem ! Zaskoczyło mnie to. Pozdrawiam

Aktorzy to też ludzie, zegar czas odmierza
sprawiedliwie. Ciekawy wiersz. Pozdrawiam

Nie mów tak o sobie Karl. Jaki tam z Ciebie znów
zjadacz chleba ? Chleb musi jeść każdy. Dziękuję za
komplementem. Może jestem trochę ciekawy. Pozdrawiam

to co tutaj wyliczasz to żadne
nowości też ich wszystkich widziałem, a muszę się też
pochwalić, że dotknąłem telewizora, bo tam ich
wszystkich widziałem - koniec żartów
Na pewno jesteś ciekawym człowiekiem, a ja - co ja?
zwykły zjadacz chleba.
Pozdrawiam serdecznie

Aranku. Twój komentarz wywołał we mnie autentyczny
śmiech ! Poprawił mi się humor w tym pochmurnym dniu.
To nie tak, jak z tymi niektórymi kabaretami, że
ludzie śmieją się tam nie wiadomo z czego ! Pozdrawiam

Adaśko, to są normalni ludzie - organizowałam swego
czasu spotkania z ciekawymi ludźmi, więc także miałam
możliwość bliżej poznać. Niezapomnę przeuroczego prof.
Bardinii i spotkania z Chamcem, kiedy to mój nieco
podekscytowany kolega z rozpędu pocałował go w
rękę:))))) Ciekawie piszesz- potrafisz zainteresować:)

Miłego dnia:)