nad starowierszem, albo rzecz o...

"nad starowierszem, albo rzecz o królikach"


kiedy uduszę obławy, a wilki milczkiem czmychną
z kontekstu, wytłuszczę się, obłowię w lisie
futra. odstąpię drogo-kamienie. przecenię własną
skórę, zostawiwszy sobie omyk (taki myk, który
na czasie / czyta się). w gazecie ogłoszą drukiem,
że na antypodach klęska urodzaju królików.


zadrżą nad starowierszem, zagadam do kamienia,
puknę w czoło - nurt zawróci. a ja - do siebie. tratwa
związana mową poniesie. uproszczę patetyczne
strofy do króliczych skoków. do rzuconych kaczek,
do psiej pogody, do diabła. i do zobaczenia, gdzie
bilet wilczy, wilczki, wilcy. a jam - nikt. i wszystko -
spłynie.

autor

grusz-ela

Napisany: 2015-04-10 Dodano: 2015-05-10 17:07:05

Ten wiersz przeczytano 1524 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie