Nadzieja

Matko głupich,
najdroższa.
Rozśmieszony urokiem twych oczu,
staję na kolanach wysłużonych,
płaczące ramiona podnosząc w górę.

Za daleko znowu spadam.
Podnosisz mi skrzydła, spadam.
Ratując mego ducha,
wciąż spadam.

W zielonym, leśnym morzu, tonę.
Jak ptak w obłokach, tonę.
Ratując mego ducha,
wciąż tonę.

Unoszony śpiewem aniołów wstaję.
Jak orzeł z monety, wstaję.
Serce osłabione, ale
wciąż wstaję.

autor

RaQuez

Dodano: 2005-09-05 16:22:33

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Radosny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie