Nadzieja
Zadeptana radość wykiełkowała
wypuszczając promienie
po długich latach udręki.
Wmawiano jej, że rany
goją jak na psie.
Nie zawsze
i nie do końca.
Pies wyliże z ran,
odszczeknie - gdy dorośnie
boleśnie ugryzie.
Pewniejsze kroki przynoszą
wyzwolenie z ciasnego
pancerza przygnębienia.
Wyciągnięte przyjazne dłonie
rozniecają płomienie,
przynosząc ciepło.
Wzrok wyostrza się na dal,
gdzie widać horyzont na
którym zamajaczyła nadzieja.
czarnulka1953
08. 12. 2012.
autor
czarnulka1953
Dodano: 2012-12-08 18:14:35
Ten wiersz przeczytano 477 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
świetny, ciekawe metafory...
najważniejsze -promyczek nadziei na horyzoncie:-)
pozdrawiam.
JAK NA KOŃCU JEST NADZIEJA TO JUŻ DOBRZE:) PIĘKNY
WIERSZ...POZDRAWIAM:)
"którym zamajaczyła nadzieja." - ciekawie
Podoba mi się, choć preferuję rymowane, w tym widzę
ten promyczek na horyzoncie. Dla mnie ten wiersz jest
bardzo szczery i przemawiający z serca. :)
Dobrze że już widać nadzieję.