Nadzieja

Ciemność - otacza mnie
Ze wszystkich stron
Siedzę sam,
Choć wydają się być setki innych.
Wtem nieprzenikniony mrok
Zalewa wszystkich - mnie.
Chłód? Lęk?
Błogość? Ciepło?
Nic.

Nic nie widzę.
Nic nie słyszę.
Ale czuję jej obecność.
Wiem, że to ona
przyszła po mnie - śmierć.
I widzę jej prześmiewczy uśmiech.
I słyszę jej świszczący oddech.
I czuję jej duszący zapach lawendy.
I te wielkie, puste oczy.

Zbliża się,
Przechyla głowę.
Patrzy mi głęboko w oczy.
Nie. Nie w oczy, a w duszę.
Myślę: "Bądź przeklęty Erosie,
Złudne marzenia".

Wyciąga rękę,
Już prawie mnie dotyka,
Wtem myśl mnie chwyta:
"Może jest nadzieja?"
Ręka szybko znika.

Niech skonam!
Śmierć przerażona!
Na twarzy obcy wyraz,
Śmierć truchleje!
Straszne dzieje.

Odwraca się,
I biegnie poruszona,
Lecz nie dobiega.
Widzę światło,
Jest nadzieja.

autor

Regnorum Occasus

Napisany: 2016-12-30 Dodano: 2017-01-22 12:26:37

Ten wiersz przeczytano 821 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Monolog Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie