Najgorzej.

Siostrze mego serca, A.R.K.

Najgorzej jest umrzeć zwyczajnie.
Tak, jak umiera każdy -
Skąpany w bladym świetle księżyca
Nieszczęśnik o sercu styranym.

Najgorzej jest umrzeć powoli -
Patrząc, jak śmierć ramiona rozwiera
I czeka na uścisk ostatni
Słodkiej obietnicy zapomnianej już.

Czuć, jak choroba skręca
Trzewia od wewnątrz;
Wywraca, przewierca,
Rozdziera.

Patrzeć w blade strachu oczy
I nie bać się,
Lecz biec w stronę światła,
I cofać się wciąż - mimowolnie.

Umrzeć jak zwykły śmiertelnik -
Bo czymże jest człowiek, by na przywilej zasłużyć
I szarość życia zakończyć
Rozbłyskiem jaskrawym?

Nie dla nas śmierć dla miłości;
Miecz po rękojeść w sercu -
Za honor, uczucie - ideę?
Nie dla nas śmierć pod gwiazd
Czujnym Oriona spojrzeniem.

Najgorzej jest patrzeć, jak inni odchodzą,
Wciąż trwając w życia rutynie,
Na moment z kręgu myśl jedną wyrwawszy
Zdać sobie sprawę, co zblakło.

I że już nigdy, ni razu
Słowa niedopowiedziane
Nie znajdą znaczenia.
Już nigdy kocham, nigdy już - zostaw!

I tylko ból
W źrenice bezdenne
Zza grobu przemawia
I pyta sumienie - czy sen to, czy jawa?

Najgorzej jest umrzeć samotnie
Wśrób obcych twarzy,
Wśród ścian pustych, nagich mebli bez kształtu;
Uczuć, emocji pozbawion.

Odejść po cichu, by nikt nie spostrzegł -
I wargi skrzywiwszy w grymasie oszerstwa dla losu
Za siebie wzrok rzucić,
Ostatnie wydać tchnienie.

autor

LightMyFire

Dodano: 2008-05-10 00:03:58

Ten wiersz przeczytano 686 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie