My, pokolenie na przemiał.

Uwięzieni za szklanym ekranem
Bezranie spoglądamy w przyszłość
Ułożoną z niedbale rozrzuconych kart
Ironii losu.

Bezwiednie przerzucamy stos
Zapisanych mgliście słów;
Sami odkrywamy
Atlantydę znaczeń.

Jemy rośliny
Jakich ziemia nie pamięta,
Bogom składając w ofierze
Korzenie snów -

Szaroburej przeszłości zakurzonej,
Z szat królewskich odartej,
Zamkniętej w zardzewiałej klatce
Otępienia.

autor

LightMyFire

Dodano: 2008-05-09 15:50:53

Ten wiersz przeczytano 587 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie