Najszczęśliwszy człowiek świata

Ciemność nigdy jeszcze nie była tak wroga
skały twarde ostre i zimne tak nie były
dni gdy zapominam aby prosić Boga
o pokój w mym sercu znów do mnie wróciły

przestrzeń aż tak pusta nigdy też nie bywa
nie kłuje dotkliwie tak wzrok zazdrośnika
i żal tak głęboko się nigdy nie skrywa
dar widzenia dobra na tak długo nie znika

gorycz aż tak gorzko nigdy nie smakuje
obojętność nie bywa aż tak bezlitosna
kataklizm największy aż tak nie rujnuje
najbardziej bezwzględna tak nie boli chłosta

obnażony do kości mniej jest upodlony
i nikt tak daleko od domu nie bywa
tak samotny nie czuje się nikt odrzucony
ani żadna zdrada nie jest tak dotkliwa

nikt się tak dalece siebie nie wyrzeka
nikt tak wielu marzeń swoich nie pogrzebał
na miłość tak długo nikt nigdy nie czeka
nikt nigdy niczego tak bardzo się nie bał

żaden gest tak mały tyle zła nie czynił
nie zna nikt tak wielu obietnic złamanych
i nikt nigdy siebie za nic tak nie winił
nikt nie został nigdy aż tak oszukany

żywcem pogrzebany nie znajdę ucieczki
przysypany lawą wspomnień niespełnienia
morze kropel bólu każda z innej beczki
na cmentarzu pragnień szukam zapomnienia

już kiedyś pamiętam od śmierci wróciłem
choć wciąż zniewolony w kokonie niemocy
gdzie podział się nikt którym dotąd byłem?
Nie ma go nie będzie on umrze tej nocy

autor

Rock Daddy

Napisany: 2015-11-11 Dodano: 2015-12-03 00:05:35

Ten wiersz przeczytano 829 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie