Napraszała się dzieweczka

Napraszała się dzieweczka. Niech to licho porwie!
Bym z nią trochę poswawolił zanim zmrok zapadnie.
Chociaż ze mnie stary pan, bez mała, 65-letni.
To bym w kozi róg zapędził młodzieniaszków, snadnie.

Lecz sęk w tym, że owa panna czarująca, młoda
Nie skusiła mego serca. A to wielka szkoda.
Czułem nawet pewien niesmak i trzeźwe obawy
Boć widziała moje zmarszczki i włos mój siwawy.
Nie zniechęcił jej, a jakże. Któż to wytłumaczy?
Brzuch mój wielki i sterczący, krom mojej rozpaczy.

Tłumaczyłem jej pokrętnie z żalem wyrzeczenia
że nas dzieli przecie wszystko, co pory roku zmienia.
W końcu poszło głupie dziecko, ocierając łzy.
A ja wielce byłem kontent z mojej zimnej krwi.

Któż tu komu wytłumaczy ważąc każde słowo,
że to mogło być inaczej - mówiąc krótko, par excellence: groteskowo - Gdybym to ja był zakochany.

autor

Marianna 2

Napisany: 2016-07-31 Dodano: 2016-07-31 18:23:54

Ten wiersz przeczytano 500 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie