Nasze ostatnie pożegnanie ?

Bo nigdy nie powinno być tej Zimy, która zamieszkała w Nas.

Ta historia zdaje się dobiegać końca.
Nie wiadomo kiedy, zacznie się kolejny rozdział.
Na jakiej drodze, wśród jakich ścieżek,
może gdzieś znów tracąc drogowskazy, nie wiem.

Krew w żyłach gęstnie, a może to sen
myślę, czy życie gorsze jest, czy koszmar ten.
Odwracam kartkę, lecz ślad nosi plamy,
zbrudzona jest słowem i czynem nigdy nie zapomnianym.

Cofając wskazówki zegarów, w plusie tylko godzina,
nam potrzeba nie jednej, może i wieczność do przebaczenia.
Wiem, że jest już za późno. Za późno nawet na żal.
Za twą miłość w podzięce, oddaję Ci wszystko co mam.

Wszystko co mogę dziś zrobić, jest innym niż chcę.
Mój niemy krzyk „wybacz proszę”, zagłusza czerwony deszcz.
Zobaczę Cię wkrótce, co być nie takim powinno,
bo tamto miejsce przywieje chłód, a sercom zrobi się zimno.

Cokolwiek się stanie, nie mogę znieść myśli, że być to musi nasze ostatnie pożegnanie.

autor

izka2609

Napisany: 2013-11-03 Dodano: 2013-11-03 15:00:21

Ten wiersz przeczytano 675 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie