nasze rozmowy

najtrudniej rozmawiać jest z sobą
kiedy inni wiedzą lepiej, z tym wszystkim sobie radzić.
to dzieje się od dawna i nie jestem wstanie pojąć
i tak nie potrafię uchwycić w całości
i stać się na chwilę inny

miłość śmieje się. jeździ tramwajem linii piętnaście.
przy automacie dotyka mą dłoń. wybiera kawę,
i przelatuje z ulicznym zapachem już nie dla mnie.
to są miary smutku. ukłucia.
i ból spływa po czole. bo wiesz to boli,
musi boleć jak kłute dziecko.

dla mnie, patrzy w niewłaściwych
kierunkach, porach roku i każe się widzieć wszędzie
i gdzieś tam ciebie. to czytam o innych ludziach
i wstyd mi żeby wierzyć
żeby aż tak spektakularnie można było odchodzić.

wszystko dzieje się jednak nie tak,
ma boleć. jednak dlaczego aż tak i nie przez chwilę,
gdy inni są razem przez wczoraj.
w zatrzymanym ruchu rąk. oczu. ust. chcę żeby i tak mnie
można było unieruchomić. zgasić a rozpalić
bez zbędnych słów. bo słowa są zawsze o czasie,
mniej ważne jak miniony dzień

autor

marti@wiersze

Napisany: 2007-10-13 Dodano: 2007-10-13 12:08:22

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie