I niby nic się nie zmieniło...

I niby nic się nie zmieniło…
Zegar nadal wybija północ z takim samym brzękiem.
Ekran telewizora nadal kurzy się niemiłosiernie,
a pies nadal szczeka na przechodniów,
tylko jakby… mniej się cieszy.
Nadal zapominam o wystającej nóżce od szafki nocnej
i uderzam się o nią w małego palca u stopy.
Nadal mówię półgłosem leżąc w ciepłej pościeli: „Dziś Twoja kolej”
i ze smutkiem zauważam, że światło w sypialni
nadal jest zapalone.
Herbata ma taki sam smak jak wcześniej,
ale nie ma nic smutniejszego,
niż samotne picie herbaty.
I łzy są bardziej gorzkie niż dotychczas,
a cisza bardziej cicha, bardziej obca.
Śmiechu jakoś nie słychać tu ostatnio,
a przecież nigdy nam go nie brakowało…
Fotografie, leżące na dnie szuflady,
są cenniejsze niż kiedykolwiek.
I wrzosy zakwitły jakoś później w tym roku,
jakby wcale im się nie spieszyło.
Słowa „Kocham Cię” stały się odległe,
jakby nie dla mnie już przeznaczone.
Bo nikt ich nie wypowie, skoro nie ma tu Ciebie.
I co wieczór, gdy kładę się spać,
dręczy mnie wątpliwość, czy rano aby na pewno się obudzę.
Bo podobno nie można żyć bez serca, prawda?

autor

JoannaWu.

Napisany: 2010-03-31 Dodano: 2010-05-26 20:34:05

Ten wiersz przeczytano 635 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie