Nic to...

Jeszcze się jasność z nocą plącze, chociaż świta
i coraz trudniej dzień rozpocząć (tak mi przykro)
płaczesz z porannym chłodnym deszczem w niemym oknie.
Wystygła kawa. Słoik dżemu z krzywą łyżką

zapomniał myśli ci osłodzić, złożyć usta
w wieńcu okruchów pisze cierpkie epitafium,
dzisiaj inaczej zapachniała świeża wiosna,
ciche – dlaczego, jak modlitwa. Czy potrafisz

odnaleźć brzmienie dawnych imion, dotyk dłoni
w pamięci wykuć nowym słowom korytarze?
Patrz, wokół domu tak po prostu kwitną fiołki,
a lubisz kiedy fioletowo jest od marzeń.

Czas się bezwstydnie w twoich włosach rozpanoszył,
uparcie przędzie zapomnienia srebrną nitkę.
Spójrz na mnie proszę, jestem tutaj, zawsze twoja...
Pomiędzy łzami ciepły uśmiech.
Nic to… nic to…

autor

Ewiann

Napisany: 2017-02-18 Dodano: 2017-03-23 12:54:04

Ten wiersz przeczytano 659 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie