Niczym dziecko pozbawione...

Ostatni wiersz, ostatnie pożegnanie...

Jak strona
Wyrwana z grzbietu książki

Jak palec
Całkiem nagi, bez obrączki

Jak szpilka
Z dala od miękkiej makatki

Jak dziecko
Pozbawione ciepła łona matki

Jak drzewo
Bez cienia i młodych liści

Jak inni
Którzy ze mną tutaj przyszli

Patrzę w niebo, szukam okna
W którym stoisz i spoglądasz
Duchowo połączony z nami
My już wiemy:
Tu, na Ziemi zostaliśmy sami
Każdy ze swymi myślami
I ze swoim własnym krzyżem
Stoimy i też spoglądamy
To nic, że dziś Twe okno jest wyżej...

autor

taki_1

Napisany: 2005-04-09 Dodano: 2005-04-09 07:29:18

Ten wiersz przeczytano 555 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie