Nie będziemy marionetkami...

Kochanie wierzę, że odnajdziemy swoją drogę bo się kochamy i uda nam się ocalic nas przecudowny świat....

Dlaczego...
Wciąż miotamy się jak marionetki po pustej scenie...
Czemu tyle złości ma to nasze ziemskie przedstawienie....
Ciągle ciskamy w siebie żalem i smutkiem....
Kochanie nasze życie jest na kłótnie za krótkie...
Tak kocham Cię...Kocham Cię szczerze i nad życie w naszą miłosć wierzę...
Być może tak czasami musi być, że staczamy się, że jesteśmy jak pył...
szalejemy wraz z podmuchem wiartu odsalmy się i znów wracamy ze zdwojoną siłą...
Proszę Cię kochajmy się zawsze tak mi z Tobą jest przemiło...
Jesteśmy jak marionetki kierowane przez los...
przez zgubne uczucia i namietności
Nie pozwólmy kierować im nasza przyszłością...
Bądzmy jak wtedy gdy za pierwszym razem połączyły się nasze drogi i wiem, że spotkamy się przed ołtarzem....
Nasz pierwszy pocałunek odmienił mi szary, smutny i beznadziejny świat...
Wkroczyłeś w moje życie jak wielki głaz tamujący wszelkie przeszkody i teraz już zawsze chcę przy Tobie trwać bo tylko obok Ciebie chcę mi sie śmiać Tylko z Tobą czuje, że moje życie ma sen...
Gdy Ciebie nie ma nie ma i mnie!!!
Wierzę, że już nie pozwolimy zgubnemu przeznaczeniu odebrać siebie nam...bo my się kochamy ponad cały ten świat!!!

autor

Diabliczka85

Napisany: 2005-03-04 Dodano: 2005-03-04 21:20:40

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 60

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie