Nie dzwoń!
Nie dzwoń! I nie mów, że nie możesz
zasnąć.
Myśli rozbieganych nie potrafisz
zagłuszyć.
Oddałam Ci samotność. Spakowałam
walizki.
Nie zamierzam więcej z przeszłością się
kłócić.
Tak! Wiem, że wiosna każdy nerw pobudzi!
Zburzy z takim trudem odzyskany spokój.
A Ty sam, ze wzrokiem wbitym w sufit,
słyszał
będziesz szalejące koty. Kończy się
luty!
Kalendarz! Zliczyć mogę dni i dany uśmiech.
Przez tyle lat nadużywana, mam prawo czuć
się
jak schodzone buty. Więc nie dzwoń! Nie
będę
azylem dla Twej martwej duszy. Boś artystą!
...to koniec...
autor
Maargo
Dodano: 2010-02-21 20:35:30
Ten wiersz przeczytano 508 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Czasami warto i trzeba napisać taki wiersz, nawet
jeśli nie ma się odwagi na radykalne cięcie.Pomaga
dojrzeć do właściwej decyzji.
Naprawdę ciekawy wiersz i na pewno bardzo zimny,ale po
tylu latach,podziwiam za odwagę i to się
należało...powodzenia
/Tyle lat nadużywana, mam prawo czuć się
jak schodzone buty! / świetne. I tylko żal tych,
straconych lat.