Nie ma- nic nie cieszy

no cóż...

Nic nie cieszy, wszystko umiera
jak sprawić by ból można było
z ziemi pozbierać

Jak zabrać to wszystko,
jak dotknąć szczęścia,
wydaje się, jest blisko.

Los męczy, zabija
chodzi między ludźmi
i syczy jak żmija.

Nikt nie wie, co mu jest dane
i czeka na swą przyszłość-
na łoże posłane.

Już niedługo się skończą cierpienia,
tak jak idą po morzu rozpaczy
nie zobaczysz w nich cienia.

Brak serca jest jednym z powodów
nie ma duszy dziś
w jednym z progów.

Brak czułej i dobrej nadziei
która wszystko pozbiera,
która jeszcze wszystko sklei.

Marnotrawność czasu, radości
powstrzymywanie nagłej
tak dziwnej nam złości

I wstaje dzień nowy, do tego podobny,
gdy Słońce zagłusza
krzyk miasta łagodny.

Melancholia i rutyna,
dzień w dzień to samo
nikt tego nie powstrzyma.

I nic nie cieszy, nawet wiosna,
nawet przestrzeń
nawet lato, panna radosna.

Cieszyć nie będzie,
kiedy szczęśliwych
ludzi nie ma wszędzie.

I nie ma, zostaje
pustka obca,
tak bliska się staje.

Koniec rozpaczy,
mojej, Twojej naszej
Czy ktoś to wytłumaczy?

autor

sliwunia

Napisany: 2005-04-02 Dodano: 2005-04-02 21:20:59

Ten wiersz przeczytano 549 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie