Nie mam już zdolności ożywiania

Powietrze jak suchy piasek, nie pozwala oddychać sobą,
jasność dnia,niby przyciemniona folia,słońce odwrócone tą zimniejszą stroną.
Mój Aniele!Tak tęsknię!II nic już nie jest tajemnicze,
każdy zakamarek nadziei jest złym losem z pełnym pokryciem.
Wczoraj nie wróci pod postacią jutra,jutro nie zaśnie obok przytulając mnie,
otwarte okno nie przynosi rześkości,tylko zimny wiatr w podartej szacie,co przeraża mnie.
Kawa nadal budzi lęk swą czernią ,herbata nieciekawa,nie chcę jej,
to taki bezsens, mętlik, chaos,gdy puchar z przyszłością rozbił się.
Wszystkie kwiaty poumierały, wszystkie jeziora wygoniły ryby, nie ma tam już życia,
nie ma go w ogrodach śpiących zmęczeniem, nie ma na mokrych od łez ulicach.
Nie ma między koronami drzew, ich zieleń plastikowa i w bezruchu,
nie ma życia w szklance wody, nie ma go w niczym.
A było tam wszędzie, zawsze i szalenie,
ja je tam widziałem, ja je spijałem szczęśliwym uśmiechem.
Wszędzie życie, wszędzie radość i nadzieja na wisienkę jak zawsze, gdy pięknie ma być,
żyłem i rozdawałerm życie wszystkiemu,byłem Panem tchnienia, wlewałem gorącą krew do darowanych od siebie żył.
Każdy przedmiot, zagadnienie, wszystko było życiem, wszystko było tobą Kochanie,
a teraz śmierć i pustka, spokój diabelski i cisza, nie mam już zdolności ożywiania.
Teraz ja potrzebuję tego daru, niech ktoś pogłaszcze mnie,
dotknie i wypowie to zaklęcie:Kocham Cię!

autor

rebel

Napisany: 2007-03-22 Dodano: 2007-03-22 15:17:23

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie