Hermetyczna umieralnia

Zbieram resztki porozrywanych płatków kolorowych kwiatów, schylony i żałośnie rozpłakany,
to moje wspomnienia,tylko to po najpiękniejszej zostało.
Pada deszcz, szkoda, że nie kwasem płacze niebo, skoro już i tak liżę marzenie o śmierci,
tak samotny jestem, a tak pragnę, by mnie ktoś pokochał jeszcze.
Nic więcej, tylko to, za dużo pewnie, albo przerwę mają w niebie,
że nie spojrzą na mnie łaskawszym okiem, nie wyśłą priorytetu.
Marzę o spacerze, w deszcu tym chłodnym i w słońcu promieniach,
o karmieniu zimną trawą tych koni, co po zagrodzie zwykły biegać.
Marzę o tej świadomości, że jakkolwiek nie zaśpiewa dzień, wieczór będziesz czekać,
wieczór powiesz:wreszcie.Przytulę się w niebo.
Marzę by raz jeszcze choć,bukiet ofiarować patrząc w oczy,
które mówią,że chcą mojego dotyku, a dłoń już nieznośnie doprasza się bliskości.
Marzę o Twych ustach i zmiętej pościeli,choć to nieważne nawet,
ja pragnę życie zasypać spełnienia kwiatem.
W ramionach nieskończoności, w wierności i największym choćby poświęceniu,
tylko znajdż mnie między kamieniami złego losu,zapytaj, czy chcę odnależć siebie.
A teraz, gdy dzień jeszcze baluje, jak codzień, zamknięty w bezczynności, w pokoju hotelowym,
znów rozmawiam ze ścianami, nie mam nikogo.
Wokół życie nie daje za wygraną innym, lecz ja sam, tu, w środku tej hermetycznej umieralni kłującego serca,
dziś, jutro...Ludzie!Ja tu jestem!
I nuikt nie usłyszy, i będę sam,
umarł czlowiek.Nie ma go u nieba bram.

autor

rebel

Napisany: 2007-03-23 Dodano: 2007-03-23 15:41:41

Ten wiersz przeczytano 490 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie