Nie odchodż z białymi aniołami...

szum wiatru ciszę głuchą co chwila przerywa,
telefon milczy nadal
jak człowiek gdy w samotności kona,
czyjś odgłos kroków po schodach oddech swój stracił
i Ciebie o nadziei ma już nie ma
wiaro, co wielkim murem przy mnie stałaś
a teraz oddajesz ostatnie swe tchnienie
proszę nie umieraj…
Ty, co dłońmi swymi z kolan mnie podnosiłaś odchodzisz…
co ze świtem słońce ze mną witałaś
i z promieni pieśni wiłaś radosne, opuszczasz mnie….
proszę Cię ostojo moich smutnych chwil
jak dziecko z wyciągniętymi ramionami
do piersi Twej zbolałej głowę przytulam,
duszą swą żałośnie krzyczę i upadam
białe anioły z nieba po Ciebie już podążają,
tak bardzo Cię proszę, nie umieraj…

Przepraszam wszystkich tych, którzy do mnie piszą a ja im nie odpisuje. Wybaczcie...

autor

KRZYSIEK S

Napisany: 2007-02-17 Dodano: 2007-02-17 15:37:39

Ten wiersz przeczytano 369 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie