Nie pójdę na rzeź!

Wśród czaszek waszych, wspinam się na szczyty,
błysk w oku złowieszczy. To moja wiara. To moja siła.
Ironiczny uśmieszek, ostatnia modlitwa do Jedynego Boga,
a potem pójdę wygrać kolejną bitwę, kolejne przeszkody pokonać.
Minę po drodze zadymione smiercią pola masakry,
na których umarła siła i wiara. Na których zostało niedowierzanie.
Minę lasy pełne wystraszonych stworków, co czekają, aż ktoś przeżyje życie za nich,
minę podręczniki do Podporządkowania, chodzące ciasnymi uliczkami.
Minę rynsztoki przelanej wolności, wyciśniętej z cytryn zwanych:WY!
Płaczące nadzieje, za brudną firanką, tchórzostwo rosnące w doniczkach, cichy zdławiony, po ziemi pełzający posłusznie krzyk.
Względne dobro upchane w torbie na dobytek,
uśmiech zakręcony na amen na twarzy, marzenia zapomniane, kiedyś w nadziei ukryte.
Kiedyś byłem jednym z ludzi, którzy przemykają, by nie zaistnieć w swej głowie,
lecz zapłakałem nad sobą. Dziś idę na wojnę.
Wojnę o marzenia, wojnę o spełnienie, o każdy nowy, lepszy dzień!
Chcę wierzyć i wierzę, że to ja władam tym światem! Każdym moim prywatnym snem.
Nie narzuci mi już nikt mody, lansu, topu i nie topu,
nie powie kim mam być, co robić, a czego nie robić.
Co nie pasuje, a co śmieszy ogół baranów bez własnej woli,
jakie są normy, jakie wynaturzenia, jakie kary i wyroki.
Żadna siła nie jest dziś większa, niż siła miecza mej wolności,
tutaj zginę, jeśli trzeba, ale nie poddam się szablonowi ogółu ludności.
Jak Szekspir głosił, umrę , ale z mieczem w dłoni,
po to by być sobą, a nie niewolnikiem liżącym stopy na ambonie.
Za wiele ludzi dziś wpatrzonych w sąsiadów, czerpiących natchnienie życiowe z poradników,
szukających gotowych przepisów, bez pomysłu na własne życie.
Zbyt wielu ludzi przewieszonych na sznurze do suszenia bielizny,
jak kolejne twory zastygniętej w bezruchu ojczyzny.
Mają pasję i upodobania, ale o tym sza!
Bo zostaną skazani za odmienność. Więc kroczą w szeregach tępoty, by nikt ich nie skazał za płonący w środku żar.
Płaczę nad wami, jak za dziećmi, które palone na stosie, a ja ich nie uratuję,
płaczę nad wami, jak nad rzezią bezsiły, bezwiary, nad rzezią miłości do zycia.
Płaczę i ostatni raz macham na pożegnanie.
lecz nie zatrzymuję się, idę dalej...

autor

rebel

Napisany: 2009-04-28 Dodano: 2009-04-28 06:49:08

Ten wiersz przeczytano 500 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie