Nie, pomyłka...

do ....

Jest już pierwsza, pięć po pierwszej,
Nie za Słońca, lecz „pi-em”,
Ci, co mogą, dawno śpią.
Ja nie mogę – tworzę Cię!
Włosy jasne, wzrost... nieważne.
Oczy – dębu kolor, czyli brąz –
takie chyba najładniejsze,
mniej jaskrawe – szlachetniejsze.
Twarz owalna, nie podłużna!
Musi być on innych różna.

Myślę chwilę, chwile dwie.
Przecież... przecież...
Ja znam Cię!


Nie, pomyłka,
Ty masz jeszcze kochać mnie...

nie rozumiem

autor

m.w.

Napisany: 2005-11-27 Dodano: 2005-11-27 12:29:42

Ten wiersz przeczytano 419 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie