Nie wierzę w szczęście

Niestety prawda... A prawda boli...

Sama nie wiem jak to się stało,
Po prostu e serce oszalało?
Myśli krążące na około jednej chwili,
Lecz czy ta jedna wiecznie czas umili?
Nigdy nie wierzyłam w miłość, nigdy,
Ale to serce podyktowalo warunki,
Nie chciałam, a ono jednak,
Postawiło na swoje...
Teraz został tylko płacz i łzy,
Przygnębione nastroje.
A tak mocno sobie obiecałam,
"Nigdy się nie zakocham!"
Załamana?
Smutna?
Słaba?
Pozbawona szczęścia,
Żadna chwila już nie będzie piękniejsza.
Teraz poznałam miłość,
Teraz wiem, jak ona mocno boli.
Boję się?
Tego na co Bóg nam pozwoli.
Wszystko byłoby pięknie!
Ja zadurzona w nim, a On we mnie,
Lecz istnieje "Ale".
Jedna przeszkoda,
Serce jest blisko...
A Ciała?
Ciała rozdzielone wieloma kilometrami...

Już nie wierzę!
Choć miłość istnieje!
Nie wierzę,
Nie wierzę,
Nie wierzę w szczęście...

Niestety prawdziwy.... ;(

autor

Zakochany Szekspir

Napisany: 2008-11-17 Dodano: 2008-11-17 18:48:02

Ten wiersz przeczytano 689 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie