nie wytrzymam

krzyk
niby taka prosta czynność
a nie mogę
bo zaraz zlecą się sąsiedzi
tutaj w bloku pełnym
maciupeńkich pudełek
na tekturowych ściankach
przy tekturowych karmnikach
pasą się ludzie
wystarczy kaszlnąć
spuścić wodę
napełnić garnek
ktoś o tym się dowie
nie daj boże wziąć prysznic
sąsiad już nie zaśnie
tak jak ja, gdy przekłada talerze
w kuchennych szafkach


chcę krzyknąć
jestem zmęczona kwileniem po cichu
tłamszeniem potrzeby
właśnie mijają mnie kroki na klatce
schodowej pod drzwiami, wzdłuż pokoju
stuk puk stuk puk
tik tak tik tak
jak mogę krzyknąć, gdy odezwę się
one zmienią swój rytm
jak bicie mechanizmu zegara
przyspieszą
albo, oby nie, wezwą policję


na ulicy ? to krzyk wariata
zbiorą się gapie
rządni sensacji
inni odpłyną jak fala
pozostawiając miejsce specjalistom
z karetki


w parku też nie, na ławkach siedzą
zakochani, pełno jest
spuszczonych psów


nad Odrą imprezują studenci
gapią się gdy przebiegam obok nich
w dresie
wędkarze wyobrażają sobie, że upolują obiad
albo kolację
nie mogę im przeszkadzać


gdzie mogę nadwyrężyć swoje struny głosowe ?
gdzie mogę po prostu krzyknąć ?
a może to wiek
i dostrzegam przeszkody których
kiedyś nie było
– nie liczyły się


to jakaś myśl, ale nie do końca prawda
wtedy krzyczałam na moście
i w wierszach, po cichu
przy nocnej lampce
na rysunkach przyklejonych do ścian


gdy jutro sąsiadka z przodu nie będzie
tłuc kotletów
a ta zza pleców kaszleć
to zmartwię się
że coś im się stało


tak bardzo pragnę
wejść w jakąś przestrzeń
i uwolnić ten krzyk
z siebie
bez ograniczeń

autor

Marta Surowiecka

Napisany: 2017-12-21 Dodano: 2017-12-22 00:39:23

Ten wiersz przeczytano 507 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie