Nie zostanę

Idę światem spowitym plątaniną dróg
nałogowo szukam miejsca na ziemi,
które zostawiłem po drugiej stronie snów
zagubione wśród ciężkiej od złota jesieni

Już wieczór. Ponad górami Beskidu
latarnik Księżyc zapala gwiazd pochodnie.
Wezmę jedną - ona wskaże drogę do świtu
mnie - wędrowcowi, o którym świat zapomniał

Patrzę Ci w oczy
rzucasz czasem słowo
"zostań" - najpiękniejsze - lecz mnie nim nie zatrzymasz.
Ty jesteś z innego świata
i gdy wiele razy spoglądałaś w okno
wyglądając posłańców następnego lata
ja szedłem w góry utonąć w jesiennych ognisk dymach

Kiedyś pójdę w Beskid i nie wrócę więcej.
Nie załamuj rąk w udawanej rozpaczy.
Przecież widzę - gdy teraz przy Tobie jestem jeszcze,
każdy Twój gest mi mówi - dla Ciebie nic nie znaczę.

Patrzę Ci w oczy
słowa chciałbym posłuchać
"Zostań" - choćbym uwierzył - i tak mnie nie zatrzymasz.
Już na dworze dogasa październik
a gdy dnie coraz krótsze i czarniejsze noce
nadejdą, ja ponownie pójdę wpoprzek ściernisk
dogonić listopad nim go skryje zima.

autor

Werter

Dodano: 2005-05-26 10:42:48

Ten wiersz przeczytano 432 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie