Niebieska sukienka

Niczym paranoik, w nocy wyjść się lękam.
Mrocznymi cieniami kładą się witraże.
W ciemności gdzieś mignie błękitna sukienka,
strasząc rwanym tiulem niespełnionych marzeń.

Każdy głuchy odgłos dźwięczy kamertonem.
Dostraja się echem do mojego strachu,
a spróchniałe stopnie, niebezpiecznie strome
wiodą wprost na krawędź północnego dachu.

Bezpłodne już myśli zapełnią albumy.
Kilka szkiców, martwa powieliła kreska,
i mgłą opadają momenty zadumy
a w niej wciąż łopocze sukienka niebieska.

Szelest suchych liści, jak szepty złowrogie
przenikają szpary nieszczelnych okiennic.
Powrót w pętlę czasu staje się nałogiem
pragnień by złą chwilę zatrzeć, udaremnić.

Wspomnienia wciąż żyją a lęk trzyma w szachu.
Czy zawsze mrok będzie kojarzył się z niebem,
sypiąc w oczy ziarnem cmentarnego piachu.
I tylko ten błękit – nic więcej już nie wiem.

autor

Sarna33

Napisany: 2013-02-08 Dodano: 2013-02-08 00:29:02

Ten wiersz przeczytano 938 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie