Niebyt

I niechaj serce w bólach nieludzkich stracę
bo dusza do niebytu bram lekko kołace
Spada z wielkim hukiem, ginie ma nadzieja
marzeń piedestały w proch cicho zamienia

I wiesz, dobry Boże… nie wiesz, bo Cię nie ma
co może oznaczać ludzki ból istnienia
Nie daje mi szczęścia nic poza ciszą
wszelkie pragnienia ponad głową wiszą
Jedna mnie tylko ogarnia namiętność
do Śmierci, bo wielbię Jej martwą piękność

Nic mnie tak ogromnie smutkiem nie nasyca
nic tak nieludzko serca nie przesyca
strachem, jak własna świadomość istnienia
i fakt swej własnej zagłady pragnienia

Lecz cóż mam począć, mój nierealny Boże
co duszę strapioną oswobodzić może
prócz ciszy wieczności, otchłani niebytu
więc, duszo, nie puszczaj bram zimnych uchwytu

autor

xcheriex

Napisany: 2009-11-26 Dodano: 2010-06-16 12:15:14

Ten wiersz przeczytano 1206 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie