Niemoc

Sił mi brak by dalej żyć,
A umrzeć w stanie nie jestem.
Sam sobie nie podetnę żył,
Chociaż ma niemoc może być pretekstem.

Nie umiem pogodzić się z końcem
Że odejdę, zostawię to wszystko.
Wiem, że tęskniłbym za słońcem
Wiem, że gdy odejdę nie będę miał was tak blisko.

Czas przemijania, czasem straconym
Często porażki jest przyczyną,
Czasem upadam, nie wstaję gotowym,
Życie nie może stać się nic wartą rutyną.

Raz tracę wszystko, z nadzieją, że odzyskam, co moje,
Raz zyskuje wiele nie wiedząc, co stracić mogę,
Ja jako człowiek ludzi za nic nie gnoję,
Ja jako człowiek staję się cudzym wrogiem.

Na nic ma wiara w miłość prawdziwą,
Na nic obietnice lepszej przyszłości.
Na nic marzenia, odurzone morfiną,
Na nic ból życia, co łamie kości.

Przyjaciel pomocnym był zawsze w potrzebie
Czy powrócić nadzieja tli się w twym sercu?
Czy zapomnieć potrafisz, dla siebie?
Czy znowu staniemy, pomocni dla siebie jak para na ślubnym kobiercu?

Jakub Lewandowski Płock 29.09.2006

autor

art=sic

Napisany: 2006-09-29 Dodano: 2006-11-14 00:19:17

Ten wiersz przeczytano 591 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie