NIEMOWY

Był czs gdy czule mówili do siebie
dziś cisza jak makiem zasiał panuje.
Na ławce czy na kanapie
siedzą o metr od siebie.

Obce sobie osoby.

Czasami słowo z ust wyleci
jak piłka odbije się o mebel
w domu już nie ma dzieci,
dorośli- mieszkają u siebie.

Ciekawe czy jakiś płomień
w sercach się jeszcze żarzy
czy jedno czasem o drugim
nocą, bez złości pomarzy.

Jak drzewa na skraju pustyni
które za sokiem tęsknią
myślą o rozstaniu
bo im ze sobą gorzej.

Pociągiem smutnym jak oni
pędzą ku lepszym czasom
lecz każde na własną rękę
bo tu nawzajem się straszą.

Kiedyś szczęśliwi, pogodni
z ufnością tulili głowy
a teraz jak stare meble
siedzą samotne dwie niemowy.

autor

Zdzicho42

Napisany: 2011-10-24 Dodano: 2012-01-25 18:15:41

Ten wiersz przeczytano 395 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie