Niepodobna

Ranek przyćmił mi oczy.
Zaskoczona smutkiem na swej twarzy wstałam.
Nie poznałam samej siebie.
Z pytania dlaczego nic nie wyszło.
Z moich ust wciąż brak odpowiedzi.
Po co?Po co to zrobiłam?
Nie wiem sama.
Po prostu przestałam wierzyć w człowieka.
Ze smutku upadłam.
Moje ręce całe z jego krwi.
Nie chce wierzyć.
To nie prawda.
Z niedowierzeniem patrzę na podłogę.
Obok ciała leży nóż.
Musze go schować.
Nie potrafię.
Moje życie w jednej sekundzie zmienia się.
To koniec...
Nie chce już żyć........................................ .........
Nagle budzę się.
Jak dobrze,że to tylko sen...

autor

bulcia

Dodano: 2007-09-15 14:40:43

Ten wiersz przeczytano 491 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie