Niepokorny duch

Duch niepokorny, wciąż wzlatuje
tam, gdzie już przerwiesz mu wpół słowa,
bo chociaż twój, to czasem trudno
ten stan móc wiernie odmalować.

I choć w skarbnicy językowej
tyle ukrytych jest perełek,
nie możesz dobrać odpowiedniej,
bo to za mało lub zbyt wiele.

Kolejne kartki znów lądują,
w koszu i jesteś wciąż rozdarta,
chcesz oddać słowem to, co czujesz,
ciągle wychodzi nie ta barwa.

Kiedy już wreszcie poziom wersu,
tworzy konsonans z stanem rzeczy,
jesteś szczęśliwa, a tymczasem
czytelnik mocno ci zaprzeczy,

że rym nie przedni i że słowa
skowyczą niczym nędzne sfory,
no a poza tym takie tanie
i wyświechtane metafory.

Cóż począć przecież nie dasz rady
całego świata uszczęśliwić
poprawiasz, ale bez przesady,
by duszy nazbyt nie usidlić.

autor

magda*

Napisany: 2013-03-01 Dodano: 2013-03-01 14:26:58

Ten wiersz przeczytano 2360 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie