Niesamowite

Niesamowite

Pełna niepokoju spojrzałam przez okno,
co nowego zima zmalowała jeszcze.
Zobaczyłam bajkę, pobiegłam jej dotknąć,
była namacalna, porywała w przestrzeń.

Koronkowe płaty zlatywały z nieba
aż mnie zaskoczyło, nie wierzyłam oczom.
Wirowały z wiatrem, on im grał i śpiewał,
okrywały wszystko, białością migocząc.

Okazałe skały, urocze ustronie,
które roztoczyło przed oknem widoki,
W zimowej fantazji i w przepychu tonie,
jak nie z tego świata i nie z tej epoki.

Roztańczone drzewa w puszystości strojów,
duże, małe, średnie, wielkie rozłożyste,
zaglądają w okno kolorem spokoju,
jakby dobre duchy urządziły występ.

Mróz wyczarowuje skarby w cud-krainie,
zwiewne baletnice, sosny rosochate,
(rozrzucone z gustem, czym zagajnik słynie,)
obsypuje szczodrze srebrzystym brokatem.

Wysoko na szczycie, kończą się kontury.
W białych szatach dęby dotykają nieba,
szron dopełnia dzieła w obrazie natury.
Niebieski malarzu, ułomność słów przebacz.

autor

julka56

Napisany: 2011-01-18 Dodano: 2013-01-27 12:26:35

Ten wiersz przeczytano 1689 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie