nieskończony poemat

w nieskończonym temacie o nas samych
zaczętym słowami, może niepotrzebnie
zagłębiamy się mocniej, tak bez słów, coraz głębiej
z każdym dniem
o tysiące kilometrów stąd
o miliardy rozkoszy pocałunków bliżej siebie
chodźmy dalej
w samotność spragnionych serc nas dwojga

nie zatrzymuj się, proszę
ja wiem, jest wielu takich
rzucających w nas złośliwościami szyderców niepojmujących
mówiącym o czymś, co nie miało miejsca

rozumiem- to boli
więc uciekajmy stąd
nie pytaj dokąd, drogę doskonale znasz
biegnijmy tam, gdzie oaza nasza tkwi
dziewicza dla obcych nam ludzi
gdzie łąki słów twoich chylą trawy w pokłonie u twych stóp
gdzie pola kwiatostanów uczą się od ciebie
pieszczoty dotyku
twe dłonie delikatniejsze przecież od płatków róż
pozwól ponieść się spontaniczności i chwyć mnie za dłoń
w uśmiechu
z dala od ujadania zazdrosnych psów
tych bez życia własnego w opętaniu plot jęzorów

odejdźmy razem
właśnie tam, gdzie toczyć będziemy własny temat- ten bez słów
pisany tylko nami
naszymi chwilami
w błękicie słodkich dotyków
w lukrowanych spojrzeniach pragnień

autor

D.A.R.E.K.

Dodano: 2009-06-04 08:31:59

Ten wiersz przeczytano 413 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie