Niespokojna

wpadłam w beznadziejność
jak pórko do pieżyny
otuliło mnie złowieszczo
czeka na mą słabość

tak zepełnie nie na miejscu
chwila dłuży się i skraca
jakby słońce nagle zgasło
cień nadzeji że powraca

taka cicha beznadziejność
ty przytłaczasz, on rozstraja
ona skraca mą cierpliwość
a ja sama tak jak banał

nie rutyna i nie smutek
nie nostalgia i nie dół
coś takiego z czym nie łączę
coś takiego, tak jak ból

cudotwórcze te zmęczenie
tylko życia trochę żal
powracają te wspomnienia
których w życiu nie chcesz tak...

Wszystkim, którzy tracą kontakt z samym sobą... p.s. czas odpocząć... ;-)

autor

never mind who

Napisany: 2005-05-16 Dodano: 2005-05-16 23:26:06

Ten wiersz przeczytano 409 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie