Niestabilność

Znów to dziwne poczucie niestałości
gdy w głowie tyle nieporozumień,
w sercu żal za każdą sekundę spędzoną z inną.

Jak obłąkana wyrywam z siebie chore skojarzenia,
tworzone relacje na potrzebę własnej wirtualności.

Nie wiem czym bym była,
bawiąc się tak, nie odróżniając ani chwili
w tych chorych marzeniach, które

Doganiają mnie napastując każdą minutą,
zabijającą tą małą już ufność w twoje zapewnienia.
To chore, jak wszystko mogłoby do Ciebie pasować,
jej głos, twój uśmiech i mój płacz
proszący o chwilę przebudzenia.

Może tak właśnie wyglądałby koniec,
jeden z tych, które już przeżyłam.
I może wydawałoby się, że stanę się silniejsza,
bardziej odporna, i mniej płaczliwa,
może...

Morze łez wylanych wieczorami,
kiedy kończyłeś wszystko, bez żalu i błagania,
a ja stojąc przy tobie szukałam najmniejszego gestu:
że tylko żartujesz, że tylko udajesz,
że znowu bawimy się w niestabilność...

autor

gerber

Dodano: 2010-10-12 23:17:27

Ten wiersz przeczytano 529 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie