Nieszczęśliwie zakochani

Tym wszystkim...

W poczekalni na ławeczkach
porośniętych marzeń kurzem
siedzą sobie w czarnych płaszczach
bardzo dziwni jacyś ludzie

Oczy przysypane piaskiem
który przywiał wiatr po burzy
w granitowych twarzach błyszczą
twarzach bardzo dziwnych ludzi

Nieszczęśliwie zakochani co udrękę w sercach noszą
nieszczęśliwie zakochani co o łyk nadziei proszą
Dzierżą w dłoniach strzępy wspomnień wychłostanych biegiem czasu
suną z wolna i samotnie w głębię czarnej ciszy lasu

Przytuleni gdzieś do drzewa
by oglądać tylko jutro
aby uciec gdzieś do cienia
kiedy nagle będzie smutno

Czasem twarzy dziwnych ludzi
blady uśmiech kamień wzruszy
kiedy miły głos usłyszą
drążone w kamieniu uszy

Nieszczęśliwie zakochani nieme modły w niebo wznoszą
nieszczęśliwie zakochani w swym lamencie o coś proszą
pozostając w swej ułudy czterech ścianach kolorowych
gaszą serca na wołanie świata słów zszarzałej mowy

W swych pragnieniach pogrążeni
podążając brzegiem tęczy
cieszą oczy krusząc granit
co zbolałe twarze męczy

Nieszczęśliwie zakochani pijąc łyk nadziei jeszcze
nieszczęśliwie zakochani płacząc cicho razem z deszczem...

którzy wiedzą o co mi tak na prawdę chodzi...

autor

Takaradosna

Dodano: 2006-11-03 17:04:15

Ten wiersz przeczytano 1101 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie