(nie)trwała

"Na „zostań”
reagowała ucieczką w panice.

Rozhuśtane życie.

A jednak miała coś ze świętej,
tylko te włosy przeklęte
- wszystkiemu winne.
Takie „niecherubinne”.
Proste jak przyczyna nietrwałości."
Miło Cię spotkać po latach!

ciekawe, refleksyne :)
Pozdrawiam serdecznie

Tak bywa niestety, choć prawdziwa miłość jest
trwała,moim zdaniem,
a gdy bliskiej osoby nam zabraknie,to wtedy boli jak
diabli...
Dobra refleksja
Pozdrawiam serdecznie:)

@mariat :-) ostatni wers ściśle łączy się z
przedostatnim... przez straszną "miłość" taty,
straciła dzieciństwo i trwałość

Dorotko - ostatni wers do mnie nie przemawia.
Co masz na myśli mówiąc - razem z dzieciństwem zgubiła
trwałość?

jak się nie krzywdzi drugiej osoby, można zgubić
trwałość...ruch hipisowski nie przetrwał...super
wiersz, pozdrawiam Doroto:)

ładnie
z owianą tajemnicą

Ciekawie. Interpretuję podobnie jak Ewa Złocień.
Miłego dnia.

Witam. bardzo mądry wiersz, dużo smutku...rodzice
powinni dziecko nauczyć tego wszystkiego; miłości,
wszystkich zasad, walorów życiowych, potrzebnych nam
do normalnego życia w środowisku, rodzinie...rodzice
są odpowiedzialni za swoje dziecko...napisałaś
świetnie.pozdrawiam serdecznie.

Jeśli rodzice nie dadzą uczucia miłości dziecku, to
ono w życiu dorosłym nie potrafi darzyć tym uczuciem
nikogo. Pozdrawiam

/kocha strasznie/ można różnie interpretować... nie
nauczeni miłości, nie potrafią jej dawać - z pustego i
Salomon nie naleje; ale można próbować się uczyć
kochać ;)

Bardzo wzruszający wiersz,Pozdrawiam.

Świetny tekst, Dorotko!

bardzo smutny wiersz
myślę tak
jak napisane w poniższych
komentarzach

za dziecka najwięcej się uczymy i nauka ta daje owoce
w dorosłym życiu