Niewiadomo kto

Zdegustowana, onieśmielona życiem
Chciała podzielić się z kimś swoim "byciem".
I znowu jej się nie udało
Płatek z serca znów zabrało.
Łzy w poduszce jak łzy w kinie
Z nim na filmie o "tej zimie"...
Daj mi tylko światła promyk
Bukiet wspomnień, westchnień stromych.
Nieudolnie i chrapliwie
Patrzę w chodnik tak... płochliwie.
Znaleźć miejsca nie potrafię
Gdzie me myśli płyną żwawiej.
Opętałeś moje zmysły
I złe troski zaraz prysły...
Ale kiedy opuściłeś
w serce moje gwoździe wbiłeś
I deskami je zabiłeś...
Patrzę nadal w dal chodnika
Idę wolno, spalin łykam
Szturchnął mnie ktoś tak znajomo
Kto to zrobił? Niewiadomo.

...a to On.

autor

Szklista

Dodano: 2006-09-13 20:52:53

Ten wiersz przeczytano 529 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie