nieżegnianie

I kim ja jestem, stokrotką wśród róż...

ruiny są wieczne
pod okruchem minionej chwały
mogę jedynie wyszeptać wiatr

zabroniłam cię śnić
zabrałam włosy zaplątane
w słowa
wyrwałam z nich krople nocy
na zimnie kamieniu deszczu
jak pocałunek wieczorny

budzę cię nie ma mnie

mam twoje odbicie
sprzed tysięcy lat
umodlone połamane
mam
złodziejka czarownica żelaznego blasku

poskładałam ci myśli
w kostkę
trawę wiecznolasy jesienne
inni byliby wdzięczni
dziękuj Bogu nie mnie

ułożę cię do zgonu
i jeszcze głowę przekręcę
dwie monety jak pieczęcie
na krzyż

na amen

autor

Yenn

Dodano: 2006-05-16 19:43:49

Ten wiersz przeczytano 641 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie