Nieznany los
Nad moim życiem ciągle dumam...
Nieustannie, emocjonalnie,
natchnień, uczuć szukam...
Wygrywam, przegrywam...
Życie i świat miłuje,
lecz też przeklinam...
Czym zasłużyłem na moje radości?
Przecież tak okazuje moje słabości...
Czym zasłużyłem na moje cierpienie?
Przecież nie jestem zły,
jak diabła wcielenie...
Wariacja gra w moim umyśle,
obłęd pokonuje rozważny rozum...
W taki sposób do piachu się wyśle,
trafie do diabła czy Boga obozu?
autor
Prochu
Dodano: 2009-02-10 02:21:36
Ten wiersz przeczytano 500 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Nikt do końca nie zna swego losu, może jednak starać
się żyć tak, by byc zadowolonym
Tak - emocje wydobywają u poety to, co jest w nim
piękne
Wiersz podoba mi się...Życie bywa różne i nigdy nie
wiemy co nas spotka...Możemy tylko podumać:)
pozdrawiam.