Nimfa
na kamiennym murku
przysiadła nimfa
tak jakoś smutno i mgliście
oczy jej jak przepastne
błękity
co dotykają ziemi
usta - nie jak maliny
czy wiśnie
ale jak wiosenny
chłodny przebiśnieg
włosy jak czarnego
aksamitu płótna
ręce jak kwiaty
lotosu
wszystko dokoła tańczy
i śpiewa szumią na wietrze
drzewa
a ona milczy tworząc
enklawę ciszy
czasem tylko
podnosi tęsknie wzrok
by dotknąć nieba
jakby właśnie
tego najbardziej
było jej trzeba
Komentarze (2)
Piękna i smutna ta Twoja Nimfa...pozdrawiam:))
A czasem do nieba nam tak daleko..