nn

Budzę w nocy się zlękniony
W prześcieradle swoich marzeń
Chcąc je ukryć chwytam dłonią
Sen co uciekł z nimi w parze
W garści trzymam tylko popiół
Tych wczorajszych chwil bezkarnych
Czuję znowu się skarlony
Wejść znów muszę w dzień niezdarnie

„Kiedy byłem w twoim wieku…”
Słowa wiecznie użyteczne
Są jak srebrny wytrych, którym
Zamkniesz młody zapał twórczy
Ten paraliż ruchów, mowy
Duszą w piersiach co najlepsze
Wzbiera w końcu mnie euforia
By przemilczeć swą decyzję

Ty znasz te chwile cierpkie
Gdy energia Twa uchodzi
Nie znajdując ukojenia
Nie rozumiąc przeznaczenia jej i źródła
Mógłbyś nią napełnić studnię
Niekończących się fantazji
Lekkich, zwiewnych, barw głębokich
Brzmiących echem lat spełnionych

Z tej słodyczy dni dziecięcych,
Z tamtej woni niezgłębionej
Brać znów chciałbym jak najwięcej
Nim powrócę znowu do tych,
Którzy mnie tak świetnie znają
Widzą grymas, pozę, ubiór
Akceptują mnie w całości
Na swój obraz rozdrabniają

prosiłbym o subiektywny komentarz lub żaden. proszę nie zestawiać wiersza z wcześniejszą twórczością.

autor

czarny marian

Napisany: 2010-12-30 Dodano: 2010-12-30 21:30:36

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Sylabiczny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie