Nowy ład /Skarga/
Ostrzem krawędzi kaleczysz egzystencję
jednym oka mgnieniem, THE END oszukany
w niemoralnym cierpieniu. Świat dziś
kielichem
goryczy częstujesz, każesz pić w utopii,
przecież tak pić nie umiem. W zgniliźnie
przyszło
nam żyć (upokorzeń), płynąć suchym morzem
łez, szczęściem ronią jeszcze deszcz
oczodoły,
by móc w nich tonąć, jak żebrak, którego
krzyż
targany katorżniczy jest. Gwoździe bite
w rany, nowe (otwierane), z nich martwa
krew
sączy się prawie, czy wiesz, komu z nas
jutro
dane wstać, by żyć, gdy nowy ład
powstanie?.
Czyżby tak miało być? Dusze zbyt piękne są,
nie mogą blednąć przed świtem, błagam
Panie...
autor
beano
Dodano: 2021-03-19 07:04:36
Ten wiersz przeczytano 2523 razy
Oddanych głosów: 47
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (93)
Bardzo wymowne wersy, skłaniające do głębokich
przemyśleń nad życiem i przemijaniem, pozdrawiam
ciepło, śląc serdeczności.
Uleczko
przytulam
:)
Maćku
dziękuję:)
Halinko
bardzo dziekuję za poczytanie
serdeczności:)
Robercie
:0
Weno,
tylko oddech proszę o głeboki,
serdeczności:)
Kubo
pożyjemy, zobaczymy, tylko czy wytrzymamy,
serdeczności
Brzoskwinko,
:)
;)
Człowiek myślący boi się co przyniesie jutro
a sytuacje doprowadzają negatywne myślenie
dreszcze przechodzą po skórze
miłego dnia:)
Co czas nowego przyniesie , jaki ład.
Co będzie z ludzkością. Pytania bez odpowiedzi.
Pozdrawiam serdecznie.
Świetny sonet, choć treść i dramatyczny klimat
przyprawia o ciarki na skórze. Sama nie wiem, czy mam
się bać, czy wziąć głęboki oddech i spróbować znaleźć
optymistyczną stronę, bo czarnowidztwo nie może być
sposobem na w miarę normalne życie.
Beatko, serdecznie pozdrawiam :)
Wierszem uderzasz aż ciary przechodzą
Isanko
bardzo dziękuję
pozdrawiam serdecznie:)
Mocny przekaz wiersza.
Skłania do zadumy.
Pozdrawiam serdecznie
Kropelko
wszyscy chyba się boimi,
serdeczności:)