Obchodzi mnie z boku wena

Dopóki wiersz mój z wami nie wstąpi
w zakamarki i uliczki śródmieścia
Z hut i kopalń śląska ze zmęczonych gardzieli
moje wołanie do weny szampanem wystrzeli

Nie pragnę piękna wyrywać ze złotych ram
jak tak jak wszyscy nalezę do ludzkości
Wychodzę z dłońmi ku słońcu, unikam ciemności
sam siebie pytam , czy ja siebie znam

Choć z moich wierszy winien błyszczeć blask
chociaż czasem przemawiam inną bo śląską mową
Niezmiennie mam od urodzenia tą samą twarz
rozumieją mnie w każdym kraju jednakowo

Pragnę przyspieszyć zmienną kolej rzeczy
(lat życia niewiele zostało )
Słyszeć czego moje uszy nie dosłyszą
Jeszcze jedną wenę w poezji rozpalić
do dalszego tworzenia piękna, broń odbezpieczyć

Autor:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2014-09-13 Dodano: 2014-09-13 07:34:09

Ten wiersz przeczytano 388 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie