Obłąkańczy sen II

Część druga

Otworzyłem rankiem zaspane jeszcze oczy.
Nie było cię obok mnie, żaden ślad nie został.
Poczułem piekący ból; jakbym tysiąc batów dostał.
Zniknął zapach, umilkł szept, mimo gorąca chłód w me serce wkroczył.

Gdzie jesteś me słońce? Wciąż widzę cię jak Eurydykę.
Każde miejsce na świecie i poza nim odwiedziłem.
Byłem na Sobotniej Górze, każdy szlak tułaczy przemierzyłem.
Znam na pamięć już każdy kontynent, każdą statystykę.

Mimo, że oddycham, już mnie nie ma na tym świecie.
Jak można żyć z połówką serca albo duszy?!
Zostały mi tylko ślepe oczy, nieme usta, głuche uszy,
Nic prócz pustego tła na mojego życia portrecie.

Martwe ciało męczennika wrzucono na Olimpu teatralną scenę.
To Parys z Troi oszukany przez fałszywych bogów.
Dziś ja obok niego leżę pośród potrzaskanych Almatei rogów,
Bo tak jak jemu odebrano mi Helenę.

Przez sześć lat naciągałem cięciwę nadziei jak najlepszą kuszę,
Sześć lat próżnych zmagań, zmagań wśród próżności,
Sześć nieszczęsnych lat zaćmienia słońca i ciemności.
Trzy szóstki zrabowały i zabiły moją duszę.

Nagle zerwałem się spocony, dostrzegłem zarys jej koszuli.
Zbudziła się; szczery uśmiech rozjaśnił jej lica.
To był tylko sen. Ciągle żywa tajemnica.
Teraz mnie jak matka głodne dziecko do swej piersi tuli.

autor

rudibraun

Dodano: 2008-12-22 10:10:27

Ten wiersz przeczytano 467 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie