Obłąkanie

Więc jak wędrowiec, Ja opuszczam mój kraj, lecz pragnę wierzyć, że niegdy nie będę szedł sam...

Z biegiem czasu, z nurtem rzeki
Wbrew kuszącej woli grzechu
Jest tak trudno, tak nieznośnie
Wstrzymać kroku, zmienić drogę...

W stronę barwnych kwiatów cnoty
Do ogrodów w blask skąpanych
Do pokoju czystych pragnień
Do azylu świętej prawdy.

Nie mam prawa, nie mam siły
Nie znajduję nawet sensu
By z zapasem silnej woli
Tam wprowdzić trzeźwość racji
Mnie wystarczyć musi wizja
Ta widoczna w świetle wspomnień
Na ekranie włazwych oczu
Co gdy żyję zaraz znika...


Jasne słońce wzrokiem chwytam
W sieć zachwytów, w garść zazdrości
Gdzie utonę bezpowrotnie
By nadmiaru postanowień, stać się więźniem
Miejscem przekleństw...

autor

Doc

Napisany: 2008-12-31 Dodano: 2009-01-28 19:48:32

Ten wiersz przeczytano 388 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie