Obłędne Koło
Nadzieja ...........Owoc zerwany pod kwiatem miłości............Obłędne koło zatracenia......aż wkońcu nienawiść
"Obłędne koło''
Jak płatki róż niegdyś
Składało sie me życie
Pięknie pokładane
W namiętnym śpiewie Feniksa
Wędrującym po mym ciele
Po dolinach serca
Jak niegdyś zajętych szczęściem
Łza płąnąca na mych policzkach
Spływa kopiąc coraz większy dołek
W ziemi
Tam gdzieś w światłościach
Czekam na mnie
Anioł zasiały w pięknościach
Fikcyjnych światów
Obrany wonią pięknych orchidei
Przejrzystych jak nastały dzień
Pamiętam
Te piękne chwile przy których
Wmawiałam sobie szczęśliwe życie
Siedziałąm pośród tysięcu
Ziarenek piasku
Powietrze było takie czyste
Bezwonne unoszące lekko
Me włosy
Wkoło pełno ludzi wołających
Nutkami szczęścia
I moje oczy przejzyście
Wklejone w krople
Ułożone w tafle wody
Znające odpowiedzi na dręczące
Pytania
Nagle coś pięknego się pojawia
Barwne jak gorące serce
Ogromne i bijące szczęściem
Wtulające się w swobone fale
I nagle tonie znika
Tak jak znikła ma nadzieja
Na lepsze jutro
Tak szybko to się stalo
Pięny obraz zniknął z mego życia
Nagle ciemność
Sama owiana mrokiem
Zapadłą w nierozjaśnionej
Przestrzeni
Rezolutnej szarości
Obracam sie cały czas w kółko
Uciekam przed prawdą
Ciemność obarczona mym sercem
I widze błękit zaostrzony kształtem
To oczy dziadziusia
Przybliżam się do niego
Uradowana ,z nadzieją
Podbiegam gotowa
Do rozkwitu róży w mym sercu
Obraz sie zamazuje
Znika
Ciemnośc widze
Upadam
Leże zatracona w własnym strachu
Pochłania mnie żar ziemi
I pożerają grzechy śmiertelników
Śmiercionośne dary pozostawiły
Mnie w obłędnym kole
Lazurowa łza
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.