Obłoki

Wśród obłoków płynął świat,
ten z przed kilku lat.
Słońce grzało nasze twarze.
O tym dalej marzę...

Dziś gdy byłaś blisko,
kiedy niebo jest tak nisko,
zamarzyłem jeszcze raz,
żeby znowu cofnąć czas.

Choć zmieniliśmy się bardzo,
choć niektórzy nami gardzą,
uwierzyłem w Twoje słowa,
chciałbym zacząć od nowa.

Jesteśmy inni, niepokonani,
trochę starsi, a wciąż sami.
Może ten zimowy deszcz,
da nam trochę szczerych łez.

Znasz mnie przecież dobrze,
możemy płynąć swobodnie,
tylko Piękna, uwierz we mnie,
w naszą łódkę, co wciąż mknie.

Bądź ze mną w każdy dzień,
zło odepchnij w mglisty cień,
po łąkach będziemy biegać,
dłonie trzymać i wciąż śpiewać.

Moglibyśmy razem być,
cudowną nocą ustami śnić,
pod ciepłą kołdrą ciała grzać,
by piękniej było rankiem wstać.

Kochać jeszcze malutkie serce,
tulić siebie w złej rozterce
i wierzyć, że ten nowy czas,
może zostać tylko nasz.

Deszczu łapać krople,
nawet kiedy zmoknę,
bukiety układać w wazonach,
uśmiech chłonąć w tonach.

Wśród obłoków razem byśmy usypiali,
rozłąki się więcej nie bali
i w każdej chwili naszego bycia,
mówili: „kocham Cię do końca życia”.

autor

Cristof7

Napisany: 2007-11-25 Dodano: 2007-12-18 19:42:49

Ten wiersz przeczytano 513 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie