W obronie moralności

- Popatrz, on ją całuje.

- Ach... chyba żartujesz!

- Przecież mówię, musnął jej włosy palcami.

- Nie, doprawdy... masz jakieś omamy.

- Wiem chyba, co widzę...

- O, wstydzie!
Faktycznie zrobił to znowu.
Jak ona wróci do domu?
Jak spojrzy mężowi w twarz?

- Może masz
telefon do jego żony.
Nie może zostać nie poskromiony
ten bawidamek.

- Nie mam, ale wiem gdzie na przystanku staje
autobus, którym żona wraca z pracy...

- Dobrze, jak ją zobaczysz,
koniecznie powiedz co jest na rzeczy,
może go to ze zdrad wyleczy.

- Ale ona! Jej to ujdzie na sucho?

- Czekaj, nachyl ucho...
Znam jej teściową.
Powiem słowo
w tajemnicy.
Już ona się z wiarołomną
policzy.

- No, pewnie! Rodziny dobro
jest wszystko ponad.
Ile trzeba się napracować,
żeby ratować
wartości
przewodnie...

- Och, patrz tam... to okropne...

autor

DoroteK

Napisany: 2010-03-17 Dodano: 2012-07-05 07:43:32

Ten wiersz przeczytano 1401 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Satyra Klimat Obojętny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie