Obudż się Polsko...

Mikro, przykro i smutaśnie,
serce wyje mi z rozpaczy,
niech to jasny piorun trzaśnie,
już nie mogę na to patrzeć.

W jakim kraju my żyjemy?
Świat się z nas już tylko śmieje.
Dokąd drogą tą idziemy?
Czy możemy mieć nadzieję?

Kościół bardzo zagubiony,
młodzi z kraju wyjeżdżają,
naród mocno podzielony,
oni pomniki stawiają...

Czas komuny znów powraca,
społeczeństwo zastraszane,
dobro w zło się przeinacza,
wszystko mocno zeszmacane.

Taka Polska mnie przeraża,
fałsz, obłuda nią kieruje,
znów historia się powtarza,
smutną przyszłość nam rysuje.

Nie o takiej Ojczyźnie marzyłem, nie o takiej, będąc bez pracy (za przynależność do SOLIDARNOŚCI) w stanie wojennym śniłem...

autor

Dziadek Norbert

Napisany: 2018-05-30 Dodano: 2018-05-30 09:37:44

Ten wiersz przeczytano 3060 razy

Oddanych głosów: 56

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie